-Benim Teyzelerim 1- Şükran Artunkal'ın anısına... Ekim 2008… Teşvikiye Camii’nin avlusundayız Bodrum-İstanbul otobüsünde neredeyse hiç uyumadan ve çoğunlukla ağlayarak geçirdiğim bir yolcuğun sonrası bir yandan sersem gibiyim, bir yandan da o zamanlar uzak durduğum ve aynı zamanda delicesine merak ettiğim İstanbul’u gözlemlemeye…
Mutfak penceresi Kapı iki kere tıkladı. Aceleci parmak vuruşlarıyla. Kısa bir an zilin neden çalmadığını düşündü kapıya doğru …
Aylar önce, Ortaköy’ün en güzel manzarasına karşı on kişi oturuyoruz. Hepimizin bu dergiye çok değerli katkıları var ve …
Her akşam aynı saatlerde gözlerimizin önünden rakamlar akıyor. Gerçekleşen test sayısı, vaka sayısı, vefat sayısı, iyileşen hasta sayısı… …
Bireysel varoluşumuzun kodlarını tespit etmenin birçok yolu var. Doğum tarihimizin şifreleri de bunlardan biri. Hangi alanlarda güçlüsünüz ve …
Aynanın karşısındasın. Bozulan saçını aynada görüyor ama kendinde tarıyor, düzeltiyorsun. İşte hayat tam da böyle konuşuyor bizimle. Dışarıda …
Bu bir büyükanne yazısı… Belki de “anne yazısı” demek daha doğru. Genç, telaşlı, gergin ya da çeşitli dertlerle …
Her gece görülen film gibi rüyalar, tekrarlayan hikayeler ya da hiç rüya görmediğini düşünmek… Hepsinin bir mesajı var, …
Bir masanın etrafında, birbirini yeni tanımış bir grup insan oturuyoruz. Birimizin kişisel hikayesi üzerinden konu açılıyor. Grubun dinamiği …
Bu bir taraftarlık değil, farkındalık yazısıdır, renk ön yargısına kapılmamanızı umuyorum. Dikili’deyiz. Yıl 1987, aylardan haziran… 13 yaşıma …
Daha farkındalıklı bir yaşam için ilerlerken “soğan kabuğu gibi katman katman” olduğumuzu, biz onay verdiğimizde ve zamanı gelince …
© 2020 Yaprak Çetinkaya