Burası gruptan herkesle göz göze geldiğimiz yer, şurası şelaleye tüm öfkemizi avaaaz avaz bağırdığımızı yer, işte şurası da kendime bir öpücük gönderdiğim yer. Ve bence Bali’nin en güzel Ganeş heykelinin önü de Bali’ye tekrar gelmeye niyet ettiğim yer.
Son zamanlarda pek bir hareketliyim. Yurt içinde de dışında da daha çok seyahat ediyorum.
Çünkü…
Bir gün hayatımda bir dönüm noktası oldu ve geri dönüp nelerden pişmanlık duyduğuma baktığımda listenin ilk sıralarında yeterince seyahat etmediğim, yeni yerler görüp yeni insanlar tanımadığım için duyduğum pişmanlık vardı.
Çeşitli bahaneler sıralardım o zamanlar; çok pahalı, vaktim yok, ailemle gitmezsem içime sinmez gibi gibi…
Bir anda kararımı değiştirince öyle şeyler oldu ki, bazen davet edildim, bazen bir seyahatin karşılığı kadar ek para kazandım. Bunlara artık mucize değil, biz izin verdiğimizde hayatın doğal akış şekli demeyi tercih ediyorum.
Bir şey daha oldu…
Seyahat ile deneyimin aynı şey olmadığını fark ettim… Bir şehri ya da ülkeyi görmek, insanını tanımak, yemeklerini tatmak, hediyelik eşyalar almak çok keyifliydi elbet. Ama tüm bunların içinde ben var mıydım ya da ne kadar vardım? Bedenimdeki hislerin, duygularımın, yanımdaki kişilerle iletişimimin ya da iletişimsizliğimin, gittiğim bir mekânda beni geren ya da rahatlatan unsurların, otel odasına girdiğim anda hatırladıklarımın, para harcarken bedenimdeki gerginliğin, yeni bir elbise aldığımda yaşadığım neşenin…. Ne kadar farkındaydım?
Bilirsiniz birini gerçekten tanımak için birlikte seyahate gidin denir. En büyük aile tartışmalarının bayram günlerinde yaşandığı söylenir. Yani yukarıda saydıklarımın hepsini gündelik hayatta fark etmek önemli olsa da tatilde, hele ki dünyanın bir ucunda buralara bakmak gerçekten büyük iş! Cesaret gösterebilirsen kısa vadede hediyesi büyük, gösteremezsek uzun vadede pişmanlığı bol…
Hadi artık Bali’yi anlatmaya geçeyim.
Devamını mumkundergi.com adresinden okuyabilirsiniz.
Yorum yapmak ister misin?